Web Analytics Made Easy - Statcounter

تهران- ایرنا- توسعه گردشگری راهی برای تقویت اقتصاد محلی، به ویژه توانمندسازی اقشار ضعیف و کم درآمد شمرده می شود اما این مهم، از یک سو نیازمند فراهم شدن امکانات لازم و ضروری و از سوی دیگر انجام فرهنگ سازی در این راستا است.

به گزارش گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش های خبری ایرنا، ساعت از نه صبح گذشته بود، تعداد نسبتأ قابل توجهی گردشگر از ون های سفید پیاده شده و به سمت دره ستارگان ( جزیره قشم) در حال حرکت بودند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در ابتدای مسیر کنار دیواری که تقریباً یک متر ارتفاع داشت دو جوان بومی شتری را آراسته بودند و در ازای ده هزار تومان مسافران را سوار می کردند و دور کوتاهی می زدند و اینگونه لذت شترسواری را برای آنها فراهم می کردند. به نظر می رسید که برای کسانی که در عمرشان یا شتر ندیده بودند و یا دست کم اصلاً سوار آن نشده بودند تجربه جذابی بود.
به فاصله چند متر جلوتر نوجوانی با صدای نسبتأ بلند صنایع دستی را به مسافران عرضه می داشت، قیمت ها و تخفیفات مسلسل وار از دهانش خارج می شد و از رهگذران می خواست که با خرید خود از صنایع دستی شان حمایت کنند.
تصویر فوق بخش کوچکی از اقتصاد گردشگری در یکی از توریستی ترین مناطق کشورمان یعنی قشم است. بعلاوه، هتل ها، رستوران ها، مراکز خرید، و شیوه های مختلف حمل و نقل، از هواپیما گرفته تا اتوبوس های دریایی و زمینی و تاکسی نیز همگی بخش های مهمی از اقتصاد گردشگری به شمار می روند.
به باور کارشناسان در اینکه کسب منافع و عایدات اقتصادی از نخستین و مهم ترین محرک های توسعه فعالیت های گردشگری در اغلب کشورها است هیچ شکی وجود ندارد. جذب سرمایه گذاری، ایجاد اشتغال و تحقق توسعه پایدار از چنان اهمیتی برخوردار است که امروزه بسیاری از کشورها به عرصه رقابت در بزرگ ترین صنعت خدماتی جهان، یعنی گردشگری وارد شده اند.
بر اساس تازه ترین آمار منتشر شده توسط «انجمن جهانی سفر و گردشگری» (WTTC)، امروزه به ازای هر 10شغل، یک شغل به گردشگری و فعالیت های مرتبط با آن اختصاص دارد. همچنین در سال 2018 میلادی، 5/ 4درصد از مجموع سرمایه گذاری ها (حدود 900 میلیارد دلار) در صنعت گردشگری هزینه شده است. گردش مالی زیاد و درگیر شدن طیف وسیعی از بخش ها و صنایع در گردشگری موجب شده است تا 4/ 10درصد از تولید ناخالص داخلی در جهان به صنعت گردشگری اختصاص داشته باشد.
اما در مورد ایران اعداد و ارقام نشان می‌دهد که سهم گردشگری در اقتصاد بسیار کم است. طبق آمار در سال گذشته(1396) پنج میلیون و 113 هزار و 524 گردشگر وارد کشور شده اند. البته اینکه آیا همه این افراد گردشگر بوده اند، هر کدام چقدر اقامت داشته اند و چه مقدار هزینه کرده اند جای بحث و بررسی دارد. در واقع هر چند آمار گردشگران مهم است اما سهم گردشگری در تولید ناخالص داخلی از اهمیت بیشتری برخوردار است. در این مورد طبق آمار منتشره سهم مستقیم سفر و گردشگری نسبت به سهم سایر بخش‌های اقتصاد ایران در تولید ناخالص داخلی، حدود دو درصد از کل اعلام شده است. بر این اساس ایران در بین 184کشور جهان باید رتبه 147 را به خود اختصاص دهد این در حالی است که در همسایگی ما صنعت گردشگری ترکیه با 4/ 1 درصد از تولید ناخالص داخلی توانسته رتبه 76 را به خود اختصاص دهد.
در اینکه سهم کشور از درآمد جهانی توریسم کم و ناچیز است شکی نیست. البته با توجه به جایگاه خوب ایران از نظر میزان جاذبه های گردشگری انتظار می رود که از جایگاه قابل قبول تری در جهان برخوردار باشیم. با این حال کم و بیش صنعت گردشگری در کشور در جریان است. نقاط گردشگری فراوانی وجود دارد و استان های مختلف تلاش هایی در این مورد صورت داده اند.
با این وجود، سؤالی که پیش می آید این است که گردشگری تا چه حد می تواند به پایداری اقتصادی و به دنبال آن پایداری اجتماعی و فرهنگی مقاصد گردشگری کمک کند. در اینجا بیشتر موضوع توانمندسازی اقتصادی و اجتماعی جوامع محلی است.سؤال این است که نسبت میان گردشگری و توسعه پایدار محلی چیست؟ در صنعت گردشگری تا چه حد به تقویت ظرفیت های بومی و توانمندسازی اقشار ضعیف محلی توجه می شود. اگر برای مسئولین و متولیان امر پایداری اقتصادی و اجتماعی جوامع محلی مهم نباشد صنعت گردشگری از اهداف خود بسیار دور خواهد شد.
جدای از مشکلات بنیانی صنعت گردشگری به ویژه در حوزه زیرساخت های ارتباطی و رفاهی و... رویکرد و نگاه به این صنعت نیز از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار است. اینکه هدف از توسعه گردشگری چیست و گردشگران را به سمت و سویی هدایت کنیم بسیار مهم است.
معمولاً، به خاطر شرایط اقتصادی از یک طرف و فراهم نبودن زیرساخت های لازم از طرف دیگر، هزینه گردشگری بالا بوده و این هزینه بالا یکی از دلایل پایین بودن گردشگری داخلی است. وسعت زیاد کشور و ضعف زیرساخت های حمل و نقل و به ویژه گران بودن آن از مهمترین موانع گردشگری در داخل به شمار می رود. گردشگری داخلی محدود به یک سری از شهرها و مناطق است. بعلاوه سفر به این مکان ها نیز محدود بوده و معمولاً کمتر پیش می آید که به شهری دو یا چند بار و با قصد گردشگری سفر کنیم.
پس از یک سو دولت بایستی به ویژه زیرساخت های ارتباطی و حمل و نقل را چنان توسعه دهد که رفت و آمد بین دورترین نقاط کشور نیز آسان گردد. بعلاوه در فراهم کردن سایر زیرساخت های گردشگری مانند رستوران ها، هتل ها و غیره زمینه های مشارکت جدی افراد محلی را فراهم سازد. در جایی که سرمایه گذار از افراد بومی نیست استفاده از درصدی از نیروی انسانی بومی یکی از پیش شرط های سرمایه گذاری است و دراین راستا ایجاد اشتغال برای اقشار و طبقات پایین جوامع محلی از طریق تقویت صنایع دستی یکی از این راه های تحقق این هدف شمرده می شود.
از طرفی در زمینه توانمندسازی جوامع محلی از طریق رفتار گردشگران فرهنگ سازی شود. خرید یکی از این رفتارهایی است که گردشگران باید در جوامع محلی انجام دهند. هرچند این امر اجباری نیست اما باید گردشگران به این باور برسند که وقتی برای گذران اوقات فراغت به جایی سفر می کنند در ازای بازدید و لذت بردن از جاذبه های طبیعی و غیر طبیعی فایده ای به جامعه محلی برسانند. این کار را می توانند با خرید کالاهای مختلف از لوازم ضروری روزمره تا صنایع دستی انجام دهند.
آدم ها ممکن است به دلایل مختلفی سفر کنند. اما وقتی حرف از گردشگری است خرید از صنایع دستی بومی، مصرف خوراک و غذاهای محلی و استفاده از تفریحات و سرگرمی های محلی می تواند یکی از راه های تقویت اقتصاد محلی و توانمندسازی افراد بومی باشد.
امروزه به باور کارشناسان جوامع بشری بیش از هر زمان دیگری به سمت مصرف گرایی حرکت کرده و بیش از هر زمانی هویت خود را از طریق مصرف بیان می کنند. مصرف انواع مختلف کالا صرفاً برای رفع نیاز نیست بلکه به نوعی برای متمایز سازی خود از دیگران و تثبیت هویت اجتماعی نیز صورت می گیرد.بنابر این می توان روی تقویت ارتباط خرید و گردشگری فرهنگ سازی کرد.
نکته دیگر که بی ارتباط با خرید و مصرف نیست بحث میزان اقامت و ماندگاری توریسم در نقاط توریستی است. این مهم به ویژه در مورد گردشگران خارجی از اهمیت زیادی برخوردار است. چرا که به هر میزانی که بتوان توریست را قانع کرد که زمان بیشتری را در کشور ما سپری کند به همان میزان درآمد ارزی کشور بالاتر می رود.
البته موضوع ماندگاری گردشگر نیز حایز اهمیت است. در این مورد در برخی از شهرها ماندگاری توریسم بسیار پایین بوده و جز هزینه چیزی برای جامعه محلی به جا گذاشته نمی شود. برای مثال شمار زیادی از مردم تنها در یک بازه زمانی معمولاً دو یا سه روزه وارد استان مازندران می شوند. اما این جمعیت عظیم به دلیل محدود بودن زمان اقامتش کمترین استفاده را از منابع محلی همچون هتل، رستوران و... می کنند.
اگر بخواهیم صنعت گردشگری را به راهی برای رسیدن به توسعه پایدار محلی تبدیل کنیم باید در مرحله اول به تقویت و توانمندسازی جوامع محلی توجه کرد. بایستی زمینه های لازم برای هدایت گردشگران به خرید و مصرف از جوامع محلی فراهم سازیم و در این راه علاوه بر زیرساخت های ضروری فرهنگ سازی های لازم نیز صورت گیرد.
پژوهشم**س-م**1552

منبع: ایرنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۴۲۸۰۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی: