به نقل از «خبرگزاری آریا»

دررفتگي مادرزادي لگن در نوزادان چه مشکلاتي به همراه دارد؟

تاریخ انتشار: ۱۰ فروردین ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۲۷۵۲۳۹۶

خبرگزاري آريا -
معاينه مفصل لگن در نوزادان بسيار ضروري است

افرادي که دررفتگي مادرزادي لگن دارند يا در خانواده مشکل لگن دارند يا در فرزندانشان به مشکلات لگن مشکوک هستند توجه کنند. اولا بايد دانست که دررفتگي مادرزادي در کودکان با روش هاي ديگري غير از تعويض مفصل درمان مي شود و حتي در بالغين هم هميشه اين عمل لازم نيست و گاه به روش ديگر درمان مي شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ولي در صورت نياز به تعويض مفصل دررفتگي مادرزادي، اين جراحي نياز به تخصص خاص و تکنيک بالاي جراح دارد.

متاسفانه به علت شيوع زياد اين بيماري در ايران، تعداد جراحي هاي تعويض مفصل براي دررفتگي مادرزادي در ايران نسبت به ديگر کشورها بسيار زياد است، البته همين مسئله باعث شده است متخصصين جراحي لگن در ايران تبحر خاصي در اين زمينه پيدا کنند. هر چند پاتولوژي ناحيه لگن در همه بيماران مبتلا به دررفتگي مادرزادي لگن يکسان نيست ولي بطور کلي دررفتگي مادرزادي لگن با مشکلات زير همراه است:

1- کاسه لگن (استابولوم) يا تشکيل نشده يا بسيار ناقص است.

2- قسمت ابتدايي استخوان ران کوچک، و بدشکل است و ممکن است پروتزهاي معمولي را نپذيرد.

3- عضلات مفصل لگن که براي راه رفتن لازم اند، ضعيف شده اند و باعث لنگش مي شوند.

4- ستون فقرات ممکن است دچار انحنا شده باشد.

5- زانو مي تواند دچار انحراف شود.

تاکنون اکثر روش هاي تعويض مفصل در بيماران دررفتگي مادرزادي بيشتر بر رفع درد بيمار تمرکز داشته اند و به اصلاح انحرافات زانو و ستون فقرات و همچنين بازسازي کاسه لگن و استخوان ران توجه کافي نداشته اند.

خوشبختانه با پيشرفت هاي اخير در درک علمي از پاتولوژي در رفتگي لگن اين امکان فراهم شده است که در طي يک عمل جراحي، تمامي اين مشکلات اصلاح شوند و بيمار حداکثر عملکرد ممکن را بدست آورد.

بيماري که به دررفتگي مادرزادي مفصل لگن مشهور است، به معني دررفتگي لگن در بدو تولد نيست. در بدو تولد مفصل هنوز دررفته نيست ولي شل بوده، مستعد دررفتن است و ممکن است بعد از چند هفته دچار دررفتگي شود و يا فقط به صورت نيمه دررفته باقي بماند. در خفيف ترين و شايع ترين شکل اين بيماري، مشکل فقط شامل کم عمقي حفره لگن (حفره لگن يا استابولوم مکاني است که سر استخوان ران داخل آن قرار مي گيرد. اين حفره بايد عمق کافي داشته باشد تا استحکام لازم براي نگه داشتن سر استخوان ران ايجاد کند) است.

مشکل بزرگ در مورد اين بيماري اين است که بدون انجام معاينات و بررسي هاي اختصاصي توسط پزشک، معمولا بيماري تا سنين بالاتر قابل تشخيص نيست. دررفتگي در ماهاي اول زندگي علايم مشخصي ندارد و اغلب والدين با راه افتادن کودک بعد از يکسالگي و بروز لنگش در او متوجه وجود مشکل مي شوند، وقتي که درمان ديگر راحت نيست و نتايج ايده آلي هم ندارد.

وقتي هم که مفصل لگن کودک دچار دررفتگي نمي شود و به صورت نيمه دررفته باقي مي ماند يا فقط کم عمق است، کودک تا بزرگسالي کاملا بدون علامت است و از دهه سوم، چهارم زندگي به بعد دچار درد و ناتواني در راه رفتن (ناشي از آرتروز) مي شود. شايع ترين علت آرتروز لگن در همه جاي دنيا کم عمقي مفصل لگن است. بيشتر افرادي که با نقص در مفصل لگن متولد مي شوند دچار نيمه دررفتگي يا کم عمقي حرفه لگن هستند و فقط درصد کمي دررفتگي کامل پيدا مي کنند.

تشخيص در زمان تولد
همانقدر که اندازه گرفتن قد و وزن کودک هنگام تولد و ماه هاي بعد مهم است، معاينه مفصل لگن هم صددرصد ضروري است و بايد براي همه نوزادان و شيرخواران انجام شود. در کشور ما اين کار توسط متخصص اطفال يا پزشک عمومي که در بدو تولد نوزاد را ويزيت مي کند انجام مي شود. متاسفانه در کشور ما معاينه لگن هنوز کاملا فراگير نشده است و گاهي کودکان دچار دررفتگي در بدو تولد شناسايي نمي شوند و ما شاهد مشکلات آن ها در سنين بزرگسالي هستيم. بنابراين مهم است که والدين بطور اختصاصي از پزشک انجام اين معاينات را درخواست کنند. هر نوزاد بايد حداقل دوبار، يکي در بدو تولد و يکبار هم در 6 هفتگي از نظر لگن معاينه شود و در صورت تشخيص مشکلات لگن و يا شک به آن ها به جراح لگن ارجاع شود.

پزشک مي تواند با معاينه، دررفتگي کامل و گاه نيمه دررفتگي را تشخيص دهد ولي کم عمقي حفره لگن ممکن است با معاينه تشخيص داده نشود. به همين دليل در کشورهاي اسکانديناوي همه نوزادان علاوه بر معاينه تحت سونوگرافي هم قرار مي گيرند. سونوگرافي به خوبي مشکلات مفصلي لگن نوزادان را تشخيص مي دهند. در انگلستان، فرانسه، آمريکاي شمالي و اکثر کشورها از جمله، کشور ما در همه نوزادان معاينه باليني انجام مي شود و سونوگرافي فقط در نوزاداني انجام مي شود که در معاينه مشکوک به دررفتگي لگن باشند يا يکي از عوامل مستعدکننده را داشته باشند.

بچه هاي شکم اول بيشتر از بچه هاي بعدي در خطر ابتلا در رفتگي لگن هستند

چه عواملي نوزاد را مستعد دررفتگي مي کند؟
يک عامل مستعدکننده، دختربودن نوزاد است چون دخترها 5 الي 6 برابر بيشتر از پسرها مستعد دررفتگي مفصل لگن هستند.

بچه هاي شکم اول هم بيشتر از بچه هاي بعدي در خطر ابتلا هستند.

سابقه دررفتگي لگن در بستگان درجه اول مانند مادر، پدر يا خواهر و برادر نوزاد، احتمال ابتلاي وي را 30 تا 40 برابر افزايش مي دهد.

وجود بعضي از مشکلات در دوران جنيني، پزشک را به احتمال مشکل مفصل لگن مشکوک مي کند. مثلا در نوزاداني که در دوران جنيني به دليل کمبود مايع آمنيوتيک تحت فشار بودند، نوزاداني که با پا متولد شده اند (زايمان بريج)، نوزاداني که با تورتيکولي (کجي گردن) متولد شده اند (12 تا 15 درصد از اين نوزادان همزمان با تورتيکولي دررفتگي لگن هم دارند) و يا نوزاداني که ناهنجاري در زانو يا پا دارند، احتمال ابتلا به دررفتگي يا کم عمقي لگن بيشتر است. کودکاني که يکي از اين عوامل مستعدکننده را دارند بايد علاوه بر معاينه دقيق باليني تحت سونوگرافي مفصل لگن هم قرار گيرند.

سونوگرافي در 3-4 ماه اول تولد نوزاد کاربرد دارد اما بعد از آن بايد بررسي لگن توسط راديوگرافي صورت گيرد. مورد خطرساز مهمي که متاسفانه در کشور ما زياد ديده مي شود، قندان کردن کودکان است. هنوز در بعضي از نواحي کشور نوزادان را قنداق مي کنند که بيشترين ميزان دررفتگي لگن در آن مناطق ديده مي شود.

يکي از عللي که خانواده ها اصرار دارند کودک را قنداق کنند رفع حالت پرانتزي زانوي نوزاد است. اين وضعيت يک حالت صددرصد طبيعي در طي رشد نوزاد انسان است و در همه نوزادان وجود دارد و تا حدود 2 سالگي بطرف مي شود. استفاده از قنداق نه تنها روند طبيعي نمو زانوي کودک را تغيير مي دهد، بلکه لگن او را هم مستعد دررفتگي مي کند.

تشخيص زودتر؛ درمان موفق تر
زمان تشخيص بيماري در نتيجه درمان تاثير بسزايي دارد. هرچه مشکل کودک زودتر تشخيص داده شود درمان ساده تر، کم هزينه تر و موفق تر خواهدبود. در ماه هاي اول زندگي، معمولا درمان با کمربندهاي طبي انجام مي شود که ران هاي کودک را در حالت خم شده و کمي دور از هم نگه مي دارد. موفقيت اين درمان ساده بيش از 95 درصد است. بعد از 6 ماهگي اين درمان کارساز نيست و بايد مفصل کودک زير بيهوشي جا انداخته و چندين ماه گچ گيري شود. بعد از يک و نيم سالگي درمان هميشه شامل عمل جراحي است. باز هم مدتي بايد لگن کودک در گچ بماند. در سنين بعد از 2 سالگي جراحي پيچيده تر شده گاهي جراح مجبور است استخوان ران را هم دستکاري کند.

حتي بعد از درمان هم احتمال دررفتگي مجدد وجود دارد. بنابراين، حتي اگر درمان صددرصد موفق بود، باز هم کودک بايد تا سن بلوغ تحت نظر بماند. کودکان با دررفتگي کامل که از بدو تولد درمان نمي شوند و به سن بزرگسالي مي رسند ممکن است ساليان سال لنگش بدون درد داشته باشد ولي کم کم و از دهه سوم به بعد ممکن است درد شروع شود. همچنين دررفتگي لگن، بتدريج مشکلاتي هم در کمر و زانو ايجاد مي کند. درمان اين بيماران تعويض مفصل لگن است.

نيمه دررفتگي يا کم عمقي لگن هم معمولا تا دهه سوم تا پنجم بدون علامت است و بعد از آن با درد افزايش يابنده ناشي از آرتروز بروز مي کند. درمان نهايي اين بيماران عمل تعويض مفصل لگن است.

منبع: ماهنامه پزشک شهر / برترين ها

منبع: خبرگزاری آریا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۲۷۵۲۳۹۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی: